මේ ලියන මොහොතේ මගේ සිතේ
සුදු කොඩියක් එසැවී තිබේ. ඒ කුමක් අරබයා ද කියා ඔබ අසනු ඇත. ඒ සුදු කොඩියට අරමුණු
දෙකක් තිබේ. එකක් අප කිසිවකු අනුමත නොකරන, යුද්ධය නිසා මියගිය මිනිසුන් සිහි වීම පිණිස වේ. සුදුකොඩියේ අනෙක් අරුත
නම් මරාගත් මී පැටවකු උඩ දම දමා සෙල්ලම් කරන පූසකු සේ මළගම් වටකොට ප්‍රීති උත්සව
සංවිධානය කරමින්, මහමඟ කිරිබත් පිස කෑමට තරම් වූ
අවිහිංසාවාදී බෞද්ධයන්ගේ පුරුෂාර්ථ සිහිපත් කිරීමයි. අහසේ ද, පොළොවේ ද වාතයේ ද වසන ඇසට පෙනෙන නොපෙනෙන සියලූ සත්වයන්ට මෙත් වඩා
බුදුන් සරණ යන අපේ අය මියගිය අය වෙනුවෙන් සාද පවත්වති.
අද මා ඔබ කැඳවාගෙන යන්නේ යාපනයට ය. මීට පෙරත් මම කියලා තියෙනවා මට එහි මිතුරන් ඉන්න බව. යුද වැදී සිටින කාලයේ දී මා සමඟ එකට සිටි මිතුරා යාපනයේ ඌරෙලූ ගමේ උපන් තිලීපන් සමඟ ඉස්කෝලෙ ගිය ක. රගුපරන් ය. රට ම කිරිබත් කන වෙලාවේ රෝගී මවගේ තොරතුරු විමසීමට ඔහු මා ඇමතුවේ ය. මගේ කම්මුල් විලිලැජ්ජාවෙන් රතු විය. මා ඔහුට කතා නොකිරීම වරදකි. මා ප්‍රිය සම්භාෂාණ පවත්වනවා යැයි ඔහු සිතන්නට ඇත. සරෝජලාට, ශාන්තිනීලාට බැඳි ආලවන්තකම් මෙන් ප්‍රකට නොවුණාට රගුපරන් ලා සමග අපි මිතුරන් වී සිටිමු.
මා මිත්‍ර මහාචාර්ය ශන්මුගදාසන් උපන්නේ ද යාපනයේ ය. 1923 පොන්නම්බලම් රාමනාදන් මහතා ආරම්භ කළා වූ 'Hindu Board of Education' (සයිවර් විද්‍යා විමුක්ති සංගම්) යටතේ වූ ළමා නිවාසය 1993 මහාචාර්ය ශන්මුගදාස් භාර ගත්තේ ඉහත කී මණ්ඩලයේ සභාපති වීමෙන් පසුව ය.
1995 රිවිරැස මෙහෙයුම නිසා වලිකාමම්හි ජීවත් වූ මිනිසුන් අනාථ වී තෙන්මාරච්චි හා වඩමාරච්චි ප්‍රදේශවලට මාරු වීමට සිදු විය. වලිකාමම්හි පිහිටා තිබූ ළමා නිවාසයේ දරුවන් නැවත භාරදීමට මෙහි දී සිදු විය. භාරදීමට නොහැකි වූ ළමුන් 20ක් සමඟ මහාචාර්යවරයා තෙන්මාරච්චියට ගියේ ය. 1996 දී යළි වලිකාමම්වලට පැමිණ ළමා නිවාසය ප්‍රතිසංස්කරණය කොට ආරම්භ කරන ලදී. විශ්වවිද්‍යාලයේ සනාතන මණ්ඩලයේ රැස්වීමකට මහාචාර්යවරයා සහභාගි වෙමින් සිටිය දී පොලිසිය ඔහු සොයා පැමිණියේ ය. යුද සමයේ මේ බියජනක ප්‍රවෘත්තියකි. නිලධාරීන් පැමිණ සිටියේ දරුවන් තිදෙනකු ළමා නිවාසයට භාර දීම සඳහා ය. උසාවියෙන් වැරදිකරුවන් කළ මේ දරුවන් තිදෙනා භාර ගැනීමට මහාචාර්යවරයා තනි මනාපය පළ කළේ ය.
ශන්මුගදාසන් මහාචාර්යවරයා දරුවන් ගෙන ගොස් කාරුණිකව සැලකුවේ ය. දිනක් උදේ බලන විට දරුවන් තිදෙනා අතුරුදහන් වී තිබිණි. ඔහු බියට පත් විය. කළ යුතු එක ම දේ පොලිසියට වාර්තා කිරීමයි. දරුවන්ගේ වගකීම ඔහු සතු විය. පොලිසියට යාම සඳහා දෙගිඩියාවෙන් පිටත්වන විට දරුවෝ පැමිණියහ. සොරකම් කිරීමේ වරදට අච්චු කරනු ලැබූ දරුවන් නැවත පැමිණීමට හේතුව කුමක් ද? පලා යාමට හේතුව කුමක් ද? මහාචාර්යවරයා දරුවන්ගෙන් විමසුවේ ය.
"ඕඩි පෝන නීංගල් යේන් තිරුම්බි වන්දීංග" (පැනලා ගිය නුඹලා ඇයි නැවත ආවේ.) "අප්පා ඔංගලක්කු නාංග කෂ්ටම් තර විරුම්බ ඉල්ලෛ" (තාත්තා ඔබට කරදර වෙනවාට අප කැමැති නෑ.) වයසක උදවිය ඇමතීම සඳහා අප්පා යන පදය යාපනයේ භාවිත වෙයි. ගරුසරු ඇතිව මෙසේ මහාචාර්යවරයා ඇමතූ දරුවන් කීවේ තමන් නැවත පොලිසියට භාර දෙන ලෙසයි. එය එසේ සිදු විය. මහාචාර්යවරයා විපතින් ගලවා අවුරුදු අට, නවය හා දහය වයස්වල දරු තිදෙනා බන්ධනාගාරයට ගියහ. සොරකමට හුරු වූ දරුවන් තමන්ගේ වගකීම භාරගත් තැනැත්තා විපතට ඇද දැම්මේ නැත. මේ දරුවන් රටට කියා දෙන පාඩමක් තිබේ. වැරදිකරුවන් අත වුවද යහපත් ගුණ තිබිය හැකි ය. දැන් මේ දරුවෝ වැඩිහිටියන් වී සිටිනවා විය හැකි ය.
දේවදත්තයන්ට පවා බුදුහු අනුකම්පා කළහ. ආදරය කළහ. උන්වහන්සේ අවෛරය ඉගැන්වූහ. අපි උන්ගේ දරුවන් වෙමු. කෝ අපේ මානව භක්තිය, අපි අපේ හදවත්වලට එබී බලමු. හැමදාම උදේට සිනාමුසු මුහුණින් යුතු ශන්මුගදාසන් මහාචාර්යවරයා මට හමුවෙයි. කෙටි පිළිසඳරක් ගොඩනැගෙයි. 'ඔබත් එන්න. අපි මේ නරාවල තරණය කර අපි අපිම විචේඡේදනය කර බලමු. හදවත් පෙනෙන සේ අතට ගෙන සංවාදයක යෙදෙමු.'
රත්න ශ්‍රී වචන කොහෙන්දෝ ඇසෙයි.
"දවා පිච්චමල් අසපුව - පෙනේ කළ කුරිරු ගින්දර
වෙලා ගත් නයින් පොළඟුන් දිව අදිනු පෙනේ.
සීතල ද බලන් මේ උණු කඳුළු යාපනේ
කෙට්ට කෙලෙංගා වෙනුවට
හාමතයි දුකයි පොදි බැඳ
'තිරුක්කුරල් අළු' දකුණට අරගෙන එන්දෝ
සීතල ද බලන් මේ උණු කඳුළු යාපනේ"
මහින්ද චන්ද්‍රසේකර මෙසේ මුමුණනු ඇසේ
"ගම හැරදා නුඹ ගියදා
කෝවිල් යන සිත වැළපෙන්නේ
ඔය නෝක්කාඩු බැල්ම යටින්
සෙනෙහස දෝ හඬා වැටෙන්නේ?"
Amarasiri Wickramarathna | සුනාපරන්තවාසී අමරසිරි වික්‍රමරත්න
2 ප්‍රතිචාර:
Amare, welldone. this is the way we have to change our minds....
Lokaya eka yayak nam,obath mamath minisunnam.kumata ruhire bedimak,Sir apiekathuwela me madawal ape attho godakaramu,ea karyayat api palamakwenna lasthi.
Post a Comment